Cindy’s story
Geschreven door Cindy Haex-Lee
Geschreven door Cindy Haex-Lee
Oktober 2003 nadat ik samen met mijn
man in het buitenland heb gewoond
kwam ik naar Nederland.
In die tijd hebben
we twee kinderen gekregen.
De levensstijl is hier helemaal anders dan in Aziewaar ik altijd gewoond
heb.
In Azie hadden we een groot huis een dienstmeid en een chauffeur.
Taal was
geen probleem en ik had een goede baan.
Mijn man wilde naar Nederland. en ik dacht dat ik hier hetzelfde leven zou
kunnen hebben of misschien zelfs beter.
Toen ik hier was bleek dat dat niet zo was!!!
We moesten zelf een huis zoeken, auto kopen
IND school regelen kinderen verzorgen kinderopvang
regelen...
noem maar op.
Alles moest ik zelf doen.
Bovendien is Nederlands een
moeilijke taal
en de mentaliteit is ook heel anders.
Dat maakt het voor me
lastig.
Af en toe werd ik gepest.
Dat had ik mijn hele leven nog niet
meegemaakt.
Ik vraag me af “waarom ben ik hier naar toe gegaan!
Ik voel me onzeker,
bedroefd en boos...”
Wat moet ik
nu doen... weggaan of aanpakken?
Ik kies voor aanpakken want ik wil niet zo maar opgeven.
Ik heb goede
buren die een beterschap kaart sturen.
wanneer ik ziek ben die samen feesten
wanneer ik jarig ben.
Ze zijn er altijd voor me.
Ik heb een lieve man die altijd boterhammen maakt
voor mij wanneer ik naar
school ga.
Ik kan uithuilen op zijn schouder wanneer ik verdrietig ben.
Ik heb
geweldige kinderen.
door hun glimlach verdwijnt alle vermoeidheid.
Ik heb twee jaar inburgeringscursus gedaan
maar mijn taal vaardigheid is niet zo goed.
Daarom
ga ik weer naar het ROC
een cursus volgen ‘Nederlands thuis en op het
werk’ dit is al het tweede jaar.
Ik
vind het fijn en ik merk
dat mijn Nederlands beter geworden is dan vroeger.
Ik
denk dat ik meer zelfvertrouwen heb.
Ik heb vrijwilligerswerk bij mijn kinderen op school als
overblijfmoeder.
Toen ik de
inburgeringscursus volgde,
bleven mijn kinderen elkedag op school voor lunch en
zorgde andere overblijfmoeders voor mijn kinderen.
Nu na de inburgeringscursus kan ik andere
kinderen helpen.
Ik heb ook mijn lievelings hobby gevonden.
Naailes tekenles en Quilt.
Ze zijn
meer dan een hobby voor mijn vrijetijd.
Daar ontmoet ik veel Nederlandse mensen.
Ze zijn heel aardig en erg
behulpzaam,slim, grappig en
eerlijk.
Ze steunen me op
verschilende manieren zoals
een compliment
te geven, een uitdrukking uit te leggen,
informatie over de kinderen opvoeding en het dagelijks leven.
Ik leer cultuur en leven.
Het is echt gezellig om te gaan met mensen. Ze zijn mijn groot voorbeeld.
Met
alle deze dingen kan ik voor mijzelf op komen.
ik ben zeker, blij en
zelfvertrouwd.
Ik voel me dankbaar dat ik goede mensen om me heen heb. Ik wil een beter mens worden voor mijn
familie en
andere mensen met dezelfde problemen helpen.
Leven in Nederland is niet zo gemakkelijk, maar ook niet onmogelijk!
Zomer 2011
Oktober 2003 nadat ik samen met mijn
man in het buitenland heb gewoond
kwam ik naar Nederland.
kwam ik naar Nederland.
In die tijd hebben we twee kinderen gekregen.
De levensstijl is hier helemaal anders dan in Aziewaar ik altijd gewoond heb.
In Azie hadden we een groot huis een dienstmeid en een chauffeur.
Taal was geen probleem en ik had een goede baan.
Mijn man wilde naar Nederland. en ik dacht dat ik hier hetzelfde leven zou kunnen hebben of misschien zelfs beter.
Toen ik hier was bleek dat dat niet zo was!!!
We moesten zelf een huis zoeken, auto kopen
IND school regelen kinderen verzorgen kinderopvang regelen...
noem maar op.
Alles moest ik zelf doen.
Bovendien is Nederlands een moeilijke taal
en de mentaliteit is ook heel anders.
Dat maakt het voor me lastig.
Af en toe werd ik gepest.
Dat had ik mijn hele leven nog niet meegemaakt.
Ik vraag me af “waarom ben ik hier naar toe gegaan!
Ik voel me onzeker, bedroefd en boos...”
Wat moet ik
nu doen... weggaan of aanpakken?
Ik kies voor aanpakken want ik wil niet zo maar opgeven.
Ik heb goede buren die een beterschap kaart sturen.
wanneer ik ziek ben die samen feesten wanneer ik jarig ben.
Ze zijn er altijd voor me.
Ik heb een lieve man die altijd boterhammen maakt
voor mij wanneer ik naar school ga.
Ik kan uithuilen op zijn schouder wanneer ik verdrietig ben.
Ik heb geweldige kinderen.
door hun glimlach verdwijnt alle vermoeidheid.
Ik heb twee jaar inburgeringscursus gedaan
maar mijn taal vaardigheid is niet zo goed.
Daarom ga ik weer naar het ROC
een cursus volgen ‘Nederlands thuis en op het werk’ dit is al het tweede jaar.
Ik vind het fijn en ik merk
dat mijn Nederlands beter geworden is dan vroeger.
Ik denk dat ik meer zelfvertrouwen heb.
Ik heb vrijwilligerswerk bij mijn kinderen op school als overblijfmoeder.
Toen ik de
inburgeringscursus volgde,
bleven mijn kinderen elkedag op school voor lunch en zorgde andere overblijfmoeders voor mijn kinderen.
bleven mijn kinderen elkedag op school voor lunch en zorgde andere overblijfmoeders voor mijn kinderen.
Nu na de inburgeringscursus kan ik andere kinderen helpen.
Ik heb ook mijn lievelings hobby gevonden.
Naailes tekenles en Quilt.
Ze zijn
meer dan een hobby voor mijn vrijetijd.
Daar ontmoet ik veel Nederlandse mensen.
Ze zijn heel aardig en erg
behulpzaam,slim, grappig en
eerlijk.
Ze steunen me op verschilende manieren zoals
een compliment te geven, een uitdrukking uit te leggen,
informatie over de kinderen opvoeding en het dagelijks leven.
Ik leer cultuur en leven.
Het is echt gezellig om te gaan met mensen. Ze zijn mijn groot voorbeeld.
Met alle deze dingen kan ik voor mijzelf op komen.
ik ben zeker, blij en zelfvertrouwd.
Ik voel me dankbaar dat ik goede mensen om me heen heb. Ik wil een beter mens worden voor mijn familie en
andere mensen met dezelfde problemen helpen.
Leven in Nederland is niet zo gemakkelijk, maar ook niet onmogelijk!
신디의 스토리
2003년 10월 오랜 외국생활을 마치고,
딸둘, 남편과 함께 네덜란드로 왔습니다.
이곳의 삶은 동양에서와는 판이하게 달랐습니다.
동양에서 우리는 좋은 직장에서 좋은 대우로,
가정도우미와 기사아저씨가 있었고,
언어도 문제없는 편리한 생활을 했습니다.
남편은 네덜랜드에서 정착하기를 원했고,
우리는 그렇게 하기로 했습니다.
나는 너무나도 당연히 전에
우리가 살았던 것보다 더 좋을것이라고 생각을 했었죠.
막상 와보니 아니였습니다.
우리 집구하는일, 자동차 구입, 이민국,
아이들 학교, 유치원, 등 모든것을 스스로 알아보고,
메니징해야했죠.
더욱이 언어가 부족한 상태에서
문화까지 모르기에 감당해야할 일들이
더욱 어렵게만 느껴졌습니다.
내 인생전체를 통해서 한번도
받지 못했던 놀림이라도 간혹 받는 날이면
'내가 여길 왜 왔지!( 내가 여기서 뭐하고 있는가!)
하는 한탄과 함께, 화도 나고, 초라해지기도 했습니다.
어떻게 해야할까?
떠날까? 아님은 도전할까?
생각을 합니다.
나는 도전하는일을 선택했습니다.
이렇게 그냥 포기할수는 없기 때문에...
나에게는 좋은 이웃이 있었습니다.
내가 아플때는 위로의 카드를 보내주고,
내 생일땐 함께 축하를 했던,
그들은 항상 우리 옆에 있었습니다.
나에겐 자상한 남편이 있읍니다.
내가 언어학교를 가는 내내 점심 샌드위치를
싸주었답니다.
속이 상할땐 그의 어깨에
기대서 울을수 있었습니다.
나에겐 이쁜 두 딸이 있읍니다.
아이들의 미소에 나의 힘듬도 사라져버립니다.
나는 2년의 언어과정을 마쳤지만,
만족할수가 없었습니다.
아직도 많이 미숙하기때문에
'네덜랜드어 집과 일'이란
생활언어 과정을
2년째 공부합니다.
나의 언어실력은 향상이 많이 되었고
자신감도 많이 생겼습니다.
나는 아이들의 학교에서 점심자원봉사
엄마로도 일하고 있습니다.
내가 언어학교에서 공부를 하느라,
아이들이 학교에서 점심을 먹었습니다.
우리 아이들을 돌봐준
자원봉사엄마들이 고마워서
나도 하고 있습니다.
나는 또 취미생활을 시작했습니다.
재봉과 미술 그리고 퀼트!
이것은 그냥 시간을 때우는 단순한
취미가 아니였습니다.
그곳에서 좋은현지인들을 많이 만났습니다.
그들은 도움도 많이 주고, 재미있고,
현명하고, 솔직했습니다.
때로는 칭찬도 해주고, 때로는 격언,
농담도 설명해주고,
아이들 양육과 생활에 대한 정보도
나눌 수 있었습니다.
나는 인생과 삶,
일상과 문화를 매일 배웁니다.
정말 사람들과 어울리는 일이 재미있습니다.
이들은 나에겐 좋은 본입니다.
이런 모든 일을 통해서
나는 담대히 자립하게 되었습니다.
(쓰러졌을때 혼자 일어날수있는 용기와 힘이 생긴것이죠. )
자신감이 붙고, 기쁘고,
자신을 믿는 믿음 또한 강해졌습니다.
좋은 사람들을 만난것에 감사한 맘입니다.
나도 좋은 사람이 되어서 가족을 위하고
다른 사람들을 도우며
살아야 겠다고 다짐해봅니다.
네덜란드의 생활은 불가능하진 않습니다.
단지, 조금 어려울 뿐입니다.
2011 여름에...
힘찬하루 되세요.~